دوچرخه سواری در حال نابود شدن است، بدترین روزهای 28 سال اخیر - وبلاگ چراغ روشن

به گزارش وبلاگ چراغ روشن، حال دوچرخه سواری ایران این روزها خوب نیست. کاهش سه سهمیه ایران در دوره های قبل به یک سهمیه، عدم بهره مندی از مربیان خارجی و روزگار نه چندان مطلوب مادی مربیان ایرانی و ورزشکاران انگیزه ها را در این رشته کاهش داده است.

با این شرایط نوک پیکان برخی انتقادها به سوی مدیریت این رشته است. رئیس هیات دوچرخه سواری تهران به عنوان متولی اصلی این رشته در پایتخت معتقد است در تمام 28 سالی که در این رشته فعالیت می کرده هیچ وقت اوضاع این رشته به این بدی نبوده است. مسائل اقتصادی، کمبود منابع، نبود اسپانسر و باشگاه اوضاع را برای این رشته سخت کرده و حتی اگر منتقدین هم جای رئیس فدراسیون بیایند با همین مسائل دست به گریبان خواهند بود.

هیچ وقت اوضاع به این بدی نبوده است

امید سراجی در گفتگو با وبلاگ چراغ روشن، با بیان اینکه هیچ وقت اوضاع دوچرخه سوار ما به این شدت بد نبوده است، گفت: باید دلایل این مسئله را با توجه به شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی امروز دید. نمونه آن را بگویم ما مدتی پیش تعدادی از نوجوانان را جذب بدنه این رشته در استان تهران کردیم اما این نفرات برای ادامه کار نیاز به دوچرخه دارند و حداقل دوچرخه ای که قیمت معقولی برای خانواده ها داشته باشد در حدود 5 تا 6 میلیون تمام می گردد و این تنها بخشی از تجهیزات است. الان یک تیوپ معمولی که کالای مصرفی دوچرخه سواری عادی و مصرفی است و در تمرینات داخلی استفاده می کنیم گران شده و این هم بر می گردد به این که ما تحت تحریم هستیم.

وی در خصوص اوضاع بخش خصوصی و فروشندگان و تامین کنندگان کالای دوچرخه نیز بیان داشت: از اردیبهشت ماه سال گذشته در کل ایران ثبت سفارش واردات دوچرخه نداشته ایم. الان اگر به خیابان قلمستان که مرکز تامین کنندگان و وارده کتندگان کالای این رشته برای واردات دوچرخه است بروید می بینید که همه معضل دارند. تحریم از یک طرف از خارج از کشور است و برخی هم به دلیل محرومیت های ارزی در داخل است که تخصیص ارزهای دولتی و اولویت ها به کالاهای اساسی داده شده و دوچرخه و لوازم آن در اولویت نیست.

از حداقل ها محروم هستیم

کارشناس دوچرخه سواری کشورمان با بیان اینکه ما از حداقل ها محروم هستیم، گفت: قبلا باشگاه هایی چون پتروشیمی تبریز، شهرداری تبریز، ترافیک و .. را داشتیم که از این رشته حمایت کرده و کمک حال این رشته بودند. در خود تهران معاونت حمل و نقل شهرداری تهران باشگاه داری می کرد و از این رشته حمایت می کرد. همین باشگاه به تنهایی 20 تیم مختلف در بخش های کوهستان، پیست و جاده در بخش های دختران، پسران و در رده های سنی بزرگسال و نوجوان و جوانان و غیره را داشت. خوب فعالیت می کرد اما با توجه به اوضاع کنونی شهرداری این باشگاه جمع شد.

وی ادامه داد: در حال حاضر در تهران باشگاه دانشگاه آزاد اسلامی را الان داریم که با مدیر کل تربیت بدنی دانشگاه آزاد که صحبت می کردم گفت این تیم با کلی سختی با بودجه 250 میلون تومانی در لیگ امسال ما پا می زند و روزگار می گذراند. در حالیکه در بعد قهرمانی شرکت های بزرگی که دوچرخه وارد می کنتد در حال حاضر یک دوچرخه را به ارزش صد میلیون تومان می فروشند و با این شرایط در مقابل این هزینه تامین تجهیزات این بودجه بسیار کم بوده و مشکل دارند.

باشگاه ها مشکل اقتصادی دارند

سراجی در ارتباط بودن این مسائل اقتصادی با کاهش سهمیه المپیک کشورمان، شرح داد: اینها دست به دست هم می دهند تا دوچرخه ایران رنکینگ اول خود را در آسیا از دست بدهد. ما در سالهای قبل به خاطر فعالیت های باشگاه های کنتیننتال خود هر سه سهمیه المپیک را می گرفتیم اما الان نمی توانیم چرا که باشگاه هایی که بازوهای اجرایی هیات ها و فدراسیون دوچرخه سواری بودند هر چند وجود دارند و فعالیت می کنند اما به دلیل مسائلی که به مسائل اقتصادی در کل کشور بر می گردد نمی توانند به رقابت های برون مرزی زیادی بروند.

دیگر منابع اسپانسرینگ نداریم

رئیس هیات دوچرخه سواری تهران با اشاره به بودجه ناچیز فدراسیون های ورزشی در برابر شرایط اقتصادی امروز نیز گفت: مجموعه فدراسیون که بودجه اش نسبت به چهار سال پیش و المپیک قبل که تغییر نکرده است و همان بودجه است. با همان تفاوت که من چهار سال مسئولیت کمیته بازاریابی فدراسیون بودم، در حقیقت آن زمان شرکت ها خودشان می آمدند و پیشنهاد می دادند برای حمایت از این رشته. به طور مثال بخش خصوصی برای حمایت از رشته کوهستان پیش قدم شد، ضمن تامین قطعات و تجهیزات، هزینه آوردن مربی خارجی را هم دادند همه اینها در کنار بودجه فدراسیون کمک حال فدراسیون بود. فدراسیون هم می توانست از این منابع استفاده کند ولی دیگر این منابع نیست. تقربیا از اردیبهشت سال گذشته وقتی من به عنوان یک مدیر شرکت بازرگانی واردات ندارم چطور باید از این رشته حمایت کنم و برای این رشته تبلیغات کنم !

در این فرصت برنامه ریزی نمی توان کرد

آیا به نظر شما ما در این فرصت کم تا المپیک می توانیم به موفقیت خوبی در این رویداد رسیده و فرصت آماده سازی رکابزنان را داریم؟، وی در پاسخ به این سوال مهر با بیان اینکه من مدیری هستم که 28 سال در این رشته بوده و کارهای تحقیقاتی دانشگاهی در این رشته داشته ام، گفت: اگر واقع گرایانه بخواهیم نظر بدهیم بعید است بتوانیم در این فرصت کم برنامه ریزی خاصی کنیم. فدراسیون برای اعزام تیم ها به مسابقات قهرمانی آسیا فدراسیون مشکل دارد چون هزینه خورد و خوراک ورزشکار در مسابقات بین المللی در هر روز 80 تا 120 دلار است و با این شرایط اقتصادی بابت حداقل ها در اعزام ها مشکل داریم چه برسد به اینکه بخواهیم مرتبا تیم را راهی مسابقه یا کمپ ها کرده و هزینه دلاری برای استخدام مربی بدهیم.

وی با تاکید بر شرایط اقتصادی و نه چندان مطلوب ورزش کشورمان در این روزها، گفت: اگر به تمام رشته های ورزشی نگاه کنیم استخدام مربی خارجی دلار می خواهد . در خیلی از رشته ها این مشکل است که مربیان داخلی که کمک حال فدراسیون هستند با حقوق اندکی کار می کنند و امورات شان نمی گذرد و نمی آیند در ورزش وقت بگذارند. با این شرایط به سختی می توانیم در المپیک نتیجه لازم را بگیریم. دوره قبل در المپیک شرکت های بین المللی حامی ما بودند یک اسپانسر دوچرخه تایم تریل و دیگری جاده ما را تامین کرد. یک شرکت مطرح و بزرگ البسه را داد اما در این دوره المپیک هیچ کدام از این حامیان نیستند. هر چقدر هم برنامه ریزی کنیم در شرایط اقتصادی حال حاضر که تجهیزات این رشته در بازار خوب نیست و بعید است بتوانیم از حضور این حامیان بهره ببریم.

فقط با اردو ورزشکار آماده نمی ماند

آیا با اردوهای داخلی و مسابقات داخلی نمی توانیم به شرایط مطلوب برسیم؟، وی در این خصوص هم به وبلاگ چراغ روشن این طور پاسخ داد: ورزشکار دوچرخه سوار فقط با اردو نمی تواند خود را آماده نگه دارد باید در مسابقات بین المللی سطح بالا شرکت کند. این مسابقات را تیم های کنتیننتال حمایت کرده و سرمایه گذاری می کردند اما الان هیچ کدام از این تیم ها نمی تواند از ورزشکار ما حمایت لازم را کرده و تیم و رکابزن را راهی رقابت های برون مرزی سطح بالا کند.

تصمیم بگیریم یا فعالیت قهرمانی یا فعالیت همگانی!

اگر روال به این شکل بگذرد دوچرخه سواری ایران متضرر خواهد شد آیا بهتر نیست که تنها روی چند رشته تمرکز کنیم تا شاید بتوانیم نتیجه بهتری بگیریم؟، سراجی در پاسخ به این پرسش گفت: با توجه به شرایط کنونی دو حالت بیشتر نداریم یا باید ورزش قهرمانی را با این بودجه ها و ارقام تعطیل کنیم یا تنها به بعد ورزش همگانی آن بپردازیم. براساس اساسنامه، هیات های ورزشی دو مسئولیت داریم یکی همگانی و توسعه این رشته و دیگری قهرمانی است. با توجه به این اتفاقات مطمئنا در بعد قهرمانی نمی توانیم کار خاصی انجام دهیم چرا که ابزارش را نداریم. دوچرخه سواری مانند شنا نیست که ورزشکار یک مایو و کلاه را می گیرد و به استخر رفته و مسابقه می دهد؛ دوچرخه سواری رشته ای است که ادوات لازم دارد و با صنعت عجین شده است. کشورهایی که پیشرو در دوچرخه سواری هستند در تولید دوچرخه هم پیشرو هستند. در همین آسیا کشورهایی مانند چین، ژاپن و مالزی در صنعت دوچرخه در جهان پیشرو هستند و همین باعث می گردد دوچرخه سواری آنها پیشرفت کند و می بینیم مالزی در المپیک مدال می گیرد، ژاپن همین طور در رویدادهای بزرگ نتیجه می گیرد.

هر کسی بیاید منابع اقتصادی همین است

این روزها شاهد انتقاد برخی از اهالی دوچرخه سواری به عملکرد این رشته هستیم. آیا به نظر شما مسائل امروز این رشته به مدیریت ضعیف فدراسیون باز می گردد؟، وی در پاسخ به منتقدین این رشته هم بیان نمود: نمی توانم بگویم مدیریت ضعیف بوده است. برخی از این نفرات مدیران اسبق فدراسیون بوده اند آیا در این شرایط آنها هم حاضرند با همین مبالغ ناچیز به این رشته کمک کنند مطمئنا جواب نه خواهد بود.

فدراسیون تنها همین منابع اقتصادی را دارد و با تک تک آنها صحبت کنید همین را خواهند گفت که نمی گردد مدیریت کرد. در کنار آن منتقدین می گویند رئیس فدراسیون مشکل دارد اسپانسر بیاورد. متاسفانه در بحث مارکتینگ و اسپانسرینگ برخی افراد خیلی راحت مطالب را به زبان می آورند در حالیکه اگر از آنها بخواهیم به شکل حرفه ای این مسئله را بسط بدهند نمی توانند و در شرایط اقتصادی کنونی عملا شدنی نیست و غیر ممکن است. ما در هیات استان تهران همین ورزشکاران کنونی خودمان را مانند گنج خانلو که به تازگی از رده امید به بزرگسال وارده شده یا فراز شکری در کوهستان و برخی دیگر را داریم اما در این سال نتوانستیم حداقل ها را برای این نفرات تامین کنیم چرا که منابع اقتصادی نداریم و حتی نتوانستیم حداقل چند لاستیک و تیوپ را برای تمرین آنها خرید کنیم!

رئیس هیات دوچرخه سواری استان تهران که متولی بحث همگانی و قهرمانی این رشته در پایتخت کشور هم هست، ادامه داد: در شرایط اقتصادی امروز و با توجه به هزینه بالای تامین تجهیزات دوچرخه سواری حرفه ای، خانواده هایی که می خواهند در این رشته ادامه فعالیت بدهند ابتدا ترجیح می دهند اقلام ضروری زندگی را فراهم کنند تا به دوچرخه سواری تفریحی و حرفه ای بپردازند. خیلی از افرادی که خودشان این مباحث را مطرح می کنند در دوران مدیریت خودشان ایرادات اساسی به کارشان وارد بوده و به همین دلیل هم از بدنه فدراسیون جدا شده اند اما آنها الان تبدیل به منتقدین دوچرخه سواری شده اند. اگر همین امروز مجمع فدراسیون دوچرخه سواری به صورت فوق العاده برگزار گردد و رئیس تغییر کند به طور قطع همین مسائل برای نفر بعدی هم هست و فرقی نمی کند چرا که منابع اقتصادی این فدراسیون که با نفر جدید تغییر نخواهد کرد، اسپانسر هم نمی آید پس مسائل باقی می ماند.

دوچرخه سواری نیاز به صنعت، تجهیزات و حمایت دارد

سراجی که خود روزی رکابزن بوده و این روزها متولی دوچرخه سواری در پایتخت کشورمان است، گفت: به نظرم باید مدیران ورزش کشورمان برای آینده این رشته تصمیم گیری کنند. این رشته نیاز به صنعت و تجهیزات دارد. اگر قرار است در بعد قهرمانی، دوچرخه سواری ادامه فعالیت بدهد باید از آن حمایت ویژه گردد. دوچرخه سواری فقط جاده نیست این روزها این رشته بسط یافته و در حوزه های مختلف علاقمندان خود دارد. پیست، کوهستان، تریال، بی ام ایکس و در بخش های مختلف جوانان، بزرگسالان، بانوان و .. و هر کدام هم منابع اقتصادی مختص خود، مربی خود و تجهیزات خود را می خواهد .

فعالیت مربیان در چند رشته غیر تخصصی!

وی به شرایط مربیان این رشته اشاره کرد و افزود: در حال حاضر به دلیل شرایط اقتصادی با مربیان ایرانی ادامه کار می دهیم. در رشته کوهستان که روزی مربی خارجی داشتیم و الان فدراسیون به دلیل نبود منابع، مربی ایرانی را در کوهستان گذاشته که تخصص اش دانهیل است اما باید کورسی را هم ساپورت کند. در بخش جاده و پیست هم شرایط به همین شکل است و به دلیل کمبود منابع اقتصادی طوری شده که یک مربی ثابت برای هر دو بخش داریم.

فعالیت در تمام رشته ها شدنی نیست!

رئیس هیات دوچرخه سواری تهران ادامه داد: اگر قرار است روال بر این باشد باید تنها روی یکی دو رشته سرمایه گذاری کنیم مثلا فقط به کوهستان یا اینکه سرمایه گذاری روی دوچرخه سواری بانوان چرا که این روزها رکابزنان زن کشورمان خیلی خوب نتیجه می گیرید و این مسئله شدنی است. با تجمیع منابع روی یک رشته خاص و تمرکز روی یک بخش قطعا بیشتر نتیجه بگیریم. اما اگر بخواهیم این منابع را درتمام بخش ها خانم ها و آقایان، بزرگسال و جوان و .. هزینه کنیم شدنی نیست چرا که این منابع به یک رشته نمی رسد چه برسد به تمام رشته ها و بخش ها. یا اینکه مدیران ارشد وزارت ورزش بحث قهرمانی در دوچرخه سواری را کنار بگذارند و فقط به همگانی بپردازند و فقط روی این مسئله کار کنند که در این صورت دوچرخه سواری نابود می گردد که البته الان هم داریم نابود می شویم!

وی گفت: یک زمانی در تهران بدنه اصلی تیم ملی بانوان را تهران تامین می کرد ولی الان به سختی توانستم مبلغ بسیار ناچیزی را که نمی توانم بگویم برای 14 نفر تامین کنم که این مبلغ را نه می توانند برای تهیه البسه، لاستیک و تجهیزات صرف کنند نه می توانند برای زندگی شان هزینه کنند. بالاخره این نفرات زندگی شخصی هم دارند.

تا المپیک ورزشکاران را رصد کنیم

به نظر شما که هم ورزشکار بوده اید و هم کارشناس این رشته آیا باید از الان نفر اعزامی به المپیک تعیین باشد یا در نزدیک المپیک نفر را معرفی کنیم؟ سراجی در این خصوص گفت: من خودم هم ورزشکار بودم اگر انتخاب شده باشم سعی و تلاشم کمتر می شد اما اگر رقیب داشته باشم همچنان تلاش می کنم. بهترین حالت این است که تا المپیک نفراتی را رصد کرده و در مسابقات شرکت دهیم. بهترین حالت و نتیجه برای رکابزن ما این است که دوچرخه سوار ما به خط پایان مسابقه المپیک برسد و مسابقه را تمام کند. با این منابعی که در اختیار ما هست نمی توانیم اردوهای بلند مدت خارجی بگذاریم حتی اگر هتل نرفته و خانه اجاره کنیم و هزینه ها را کاهش دهیم. بهترین کار از نظر من این است که تنها دو سه ورزشکار را در اردوها و مسابقات بین المللی رصد کنیم و در نهایت در نزدیک مسابقات بهترین نفر را معرفی کنیم.